Αδα Σταματάτου: H αδικία με το επίδομα αναπηρίας

Τον Σεπτέμβριο συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που ο Γιάννης, ένας νέος με βαρύ αυτισμό, ζει πια σε οικοτροφείο. Η μητέρα του, Αδα Σταματάτου, μέσα από την ανάρτηση της στα κοινωνικά δίκτυα, περιγράφει τη δύσκολη απόφαση του αποχωρισμού, τη χαρά για τα βήματα ανεξαρτησίας που έχει κατακτήσει το παιδί της, αλλά και την αγωνία που προκαλεί η διακοπή του επιδόματος βαριάς αναπηρίας από τον ΟΠΕΚΑ.

Με λόγια γεμάτα αλήθεια και συναίσθημα, αναδεικνύει τόσο τη σημασία των δομών φιλοξενίας όσο και τις σοβαρές ελλείψεις στο πλαίσιο στήριξης που παρέχει το κράτος σε οικογένειες ατόμων με αναπηρία.

“Ο Γιάννης αυτόν τον Σεπτέμβριο κλείνει ένα χρόνο στο οικοτροφείο.

Δεν σας έχω γράψει τα συναισθήματα μου για αυτή την αλλαγή στη ζωή μας γιατί ακόμα είμαι στη διαδικασία που τα δουλεύω.Με σιγουριά όμως σας γράφω ότι είμαι απόλυτα σίγουρη ότι έπραξα το σωστό για εκείνον και για την οικογένεια μας.

Δεν θα γράψω για την στενοχώρια μου και το πόσο μου λείπει.Θα σας γράψω για την χαρά μου που μετά από ένα χρόνο έρχεται σπίτι μας στις επισκέψεις του,χαρούμενος και επιστρέφει στο οικοτροφείο με χοροπηδήματα που σημαίνει ένα πράγμα..ότι είναι καλά.

Θυμάμαι πέρυσι που του ετοίμαζα τα προικιά του που έκλαιγα για ανόητα πράγματα..όπως το δίλημμα αν θα του δώσω πετσέτες σώματος ή μπουρνούζια γιατί ο Γιάννης δεν είχε κατακτήσει την κίνηση του να σκουπίζεται μόνος του,προσπαθούσα να του την μάθω εικοσιπέντε χρόνια..

Με θυμάμαι να κλαίω σε κατάστημα όταν διάλεγα καλάθι μπάνιου για τα σκουπίδια..έκλαιγα γιατί δεν του είχα μάθει να πατάει το λεβιέ που ανοίγει το καπάκι..έκλαιγα που δεν έβρισκα καλάθι χωρίς καπάκι..

Ανοησίες δικές μου γιατί ο Γιάννης τα κατάφερε περίφημα.

Και το οικοτροφείο τον έχει βοηθήσει πολύ στην ανεξαρτησία του.Κάνει εκεί πράγματα που ποτέ δεν είχε κάνει μαζί μου.

Με στεναχωρεί αφάνταστα που του έχει κοπεί εδώ και δέκα μήνες το επίδομα βαριάς αναπηρίας που είχε εφόρου ζωής ΟΠΕΚΑ – Οργανισμός Προνοιακών Επιδομάτων & Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Εμείς οι γονείς του πληρώνουμε τα πάντα για εκείνον ενώ θα μπορούσε με το επίδομα του να είναι ένας ανεξάρτητος βαριά ανάπηρος άνθρωπος.

Το οικοτροφείο δεν είναι άσυλο.Δεν είναι η Λέρος.Δεν είναι δεμένος,γυμνός και υποσιτισμένος ώστε να μην έχει έξοδα.

Ο Γιάννης είναι ένας άνθρωπος με βαριά αναπηρία και νοητική υστέρηση που ζει αξιοπρεπώς σε ένα οικοτροφείο και έχει έξοδα γιατί δεν τον έχουμε παρατήσει.Τον βλέπουμε κάθε εβδομάδα όπου πάμε για φαγητό στην αγαπημένη του ταβέρνα,κάνει αθλητισμό στον όμιλο που εγγεγραμμένος,τρώει το παγωτό του,έχει ιδιωτική ασφάλεια,φοράει καινούργια ρούχα γιατί έτσι κάνουν όλοι οι γονείς.Θέλουν το καλύτερο για το παιδί τους.Αυτό επιθυμώ και εγώ για τον Γιάννη μου.

Σας παρακαλώ κύριε Πρόεδρε Kyriakos Mitsotakis

να μεριμνήσετε για αυτή την αδικία χρόνων που εφαρμόζεται αδίκως.

Δεν υπάρχουν άσυλα

Υπάρχουν δομές.

Δεν είναι οι τρελοί του χωριού αποκομμένοι από το άστυ.

Είναι οι βαριά ανάπηροι της διπλανής πόρτας που πρέπει να ζουν ανεξάρτητοι και να μην γίνονται βάρος στα αδέρφια τους όταν πεθάνουν οι γονείς τους”.