Η Χριστίνα Γκίκα, σύμβουλος υποστήριξης γονέων, με μια ανάρτηση της εξηγεί πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η γονεϊκότητα και πόσο συχνά μπορεί ένας γονιός να νιώθει ζορισμένος και εγκλωβισμένος, καταλήγοντας ωστόσο πως όλα αυτά τα συναισθήματα που μπορεί κάποιος να νιώσει για το παιδί του, δεν τα δημιουργεί ουσιαστικά το παιδί αλλά ο ρόλος της γονεϊκότητας.
Συγκεκριμένα στην ανάρτηση της επισημαίνει:
“Ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν θέλω να κάνω παρέα με το παιδί μου..”
“Νιώθω ενοχές αλλά ανυπομονώ να πάει στο σχολείο…”
“Θυμώνω με τον εαυτό μου αλλά δεν απολαμβάνω καθόλου τη σχέση μου με το παιδί μου…”
“Όταν μεγαλώσει θα μπορώ να κάνω σχέση, τώρα δεν το αντέχω…”
“Φταίει που δεν κάνω δεύτερο παιδί. Είναι δύσκολο παιδί και με θυμώνει…”
“Όταν έρχεται από το σχολείο σφίγγεται το στομάχι μου. Μου κάνει τη ζωή πατίνι”
“Μακάρι να είχα ένα άλλο παιδί..”
“Μου στερεί την ελευθερία μου, την ζωή μου, την ξεγνοιασιά μου..”
Σηκώστε χεράκι οσες/όσοι μπορεί κατά περιόδους να νιώθουμε έτσι για το παιδί μας ή να είμαστε και εγκλωβισμένοι σε μια τέτοια αίσθηση.
Όλες αυτές οι σκέψεις έχουν πίσω τους συναισθήματα που είναι φυσιολογικά και μη διαπραγματευσιμα.
Οι ερμηνείες όμως πάντα σηκώνουν αμφισβήτηση και επανατοποθέτηση.
Δεν είναι το παιδί που μας τα προκαλεί όλα αυτά, είναι η γονεικοτητα. Το παιδί δεν έχει επιλογή.
Η άτιμη η γονεικοτητα για κάθε μοναδικό παιδί μπορεί να είναι και είναι συχνά μεγάλο πακέτο.
Είναι ρόλος δύσκολος συχνά και δρόμος δύσβατος.
Ο ρόλος είναι που ζοριζει παιδιά, και σε αυτό θέλουμε βοήθεια. Και ειμαι απίστευτα ευγνώμων που μπορώ να τη προσφέρω και συνέχεια θα εξελίσσομαι για να την προσφέρω καλύτερα.
Δεν είναι εύκολο να είσαι μαμά ή μπαμπάς. Και εινα ενταξει να είναι δύσκολο.
Δεν είναι μωρέ πολύ εντάξει να περιμένουμε να μας διευκολύνει το παιδί, μακάρι να μπορούσε αλλά δεν μπορεί.
Είναι εντάξει όμως να ευχόμαστε να μπορούσε 
Διαβάστε ακόμη
Share This Post
