Έρευνες που πραγματοποιούνται αναφορικά με την προσωπικότητα και την ανάπτυξη ενός παιδιού δείχνουν πως η σειρά γέννησης θα μπορούσε να επηρεάσει την προσωπικότητα ενός παιδιού.
Συγκεκριμένα ο Αυστριακός ψυχίατρος, Άλφρεντ Άντλερ, ιδρυτής της ατομικής ψυχολογίας ο οποίος επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον ψυχαναλυτή Sigmund Freud, στις αρχές του 20ου αιώνα θέλοντας να τεκμηριώσει την συγκεκριμένη θεωρία επεσήμανε τα εξής:
- τα πρωτότοκα παιδιά είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν μια ισχυρή αίσθηση ευθύνης,
- τα μεσαία παιδιά συνήθως αποζητούν την προσοχή
- τα τελευταία παιδιά είναι περισσότερο ανέμελα, τείνουν να μην ακολουθούν κανόνες και αποζητούν την περιπέτεια
Ο Adler εισήγαγε επίσης την έννοια των “οικογενειακών αστερισμών”. Η έννοια αυτή δίνει έμφαση στη δυναμική που διαμορφώνεται μεταξύ των μελών της οικογένειας και στο ρόλο που διαδραματίζουν αυτές οι αλληλεπιδράσεις στη διαμόρφωση της ατομικής ανάπτυξης.
Το πρωτότοκο παιδί
Συνήθως οι γονείς αποκτώντας το πρώτο τους παιδί είναι πιο αυστηροί και προσπαθούν να τηρήσουν τους κανόνες, με αποτέλεσμα το πρώτο παιδί μιας οικογένειας να απολαμβάνει περισσότερη προσοχή και χρόνο με τους γονείς.
Σύμφωνα με τον Adler, τα πρώτα παιδιά είναι συνήθως:
- ηγέτες,
- υψηλών επιδόσεων (ή μερικές φορές ακόμη και υπερβολικών επιδόσεων)
- με δομημένη προσωπικότητα και οργανωμένα
- υπεύθυνα
- ώριμα
Το παιδί «σάντουιτς»
Σύμφωνα με τον Adler, τα μεσαία παιδιά, τα παιδιά “σάντουιτς” βρίσκονται πάντα ανάμεσα στα μεγαλύτερα και τα μικρότερα. Είναι τα παιδιά τα οποία επειδή τείνουν να κρύβονται στη σκιά των μεγαλύτερων αδελφών, να αναζητούν κοινωνικά ενδιαφέροντα εκτός της οικογένειας.
Ως αποτέλεσμα τα μεσαία παιδιά χαρακτηρίζονται ως:
- ανεξάρτητα,
- ειρηνοποιοί,
- εξωστρεφείς,
- ευπροσάρμοστα,
- αναζητούν την προσοχή,
- ανταγωνιστικά,
- ανασφαλείς.
Αξίζει να σημειωθεί πως το «σύνδρομο του μεσαίου παιδιού» είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει τις αρνητικές επιπτώσεις του να είναι κάποιος μεσαίο παιδί, καθώς μερικές φορές νιώθουν παραμελημένα, και θέλοντας να κερδίσουν την προσοχή, τους δημιουργείται η ανάγκη να προσπαθούν συνεχώς να ικανοποιούν τους άλλους.
Το τελευταίο παιδί
Τα τελευταία παιδιά, θεωρούνται συχνά κακομαθημένα σε σύγκριση με τα μεγαλύτερα αδέρφια τους. Σύμφωνα με τον Adler ο τρόπος που μεγαλώνουν τα τελευταία παιδιά είναι πιο χαλαρός καθώς οι γονείς είναι πιο έμπειροι και πιο πολυάσχολοι.
Τα τελευταία παιδιά περιγράφονται ως άτομα:
- εξωστρεφή,
- γοητευτικά,
- ανώριμα.
- εγωκεντρικά,
- ριψοκίνδυνα
- χειριστικά.
Ωστόσο έχουμε και εδώ το “σύνδρομο του μικρότερου παιδιού” το οποίο επισημαίνει πως ενώ συνήθως τα μικρότερα παιδιά έχουν μεγαλύτερη ελευθερία, συχνά αισθάνονται ότι επισκιάζονται από τα μεγαλύτερα αδέλφια τους.
Έρευνα του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ και του Πανεπιστημίου του Ρέντινγκ, διαπίστωσε ότι τα μικρότερα παιδιά της οικογένειας έχουν σχεδόν 50% περισσότερες πιθανότητες να γίνουν επιχειρηματίες.
Πηγή: verywellmind
