Φοιτητές αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ, δημιούργησαν το νηπιαγωγείο του μέλλοντος με σπιτάκια εμπνευσμένα από παιδικές ζωγραφιές, πράσινους εξωτερικούς χώρους που θυμίζουν την επαρχία και φυσικά πραγματικό παιχνίδι στις παιδικές χαρές.
«Φέτος σε συνεργασία με τον Δήμο Θεσσαλονίκης, επιλέχθηκε ως αντικείμενο μελέτης, για τους περίπου 45 φοιτητές που συμμετέχουν, ένα νηπιαγωγείο στην περιοχή Χαριλάου, σε οικόπεδο που πρόκειται στο μέλλον να κατασκευαστεί νηπιαγωγείο, βάσει των προδιαγραφών και τα ζητούμενα που έθεσε ο Δήμος», επισήμανε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο αν. καθηγητής Αρχιτεκτονικής Θέμης Χατζηγιαννόπουλος.
Είναι ουσιαστικά η επίλυση και προδιαγραφή ενός αρχιτεκτονικού συνθετικού θέματος, όπου όλες οι παράμετροι συντίθενται ισότιμα σε ενιαία άσκηση πρακτικής εφαρμογής του σχεδιασμού, αλλά και ταυτόχρονης σχετικής θεωρητικής τεχνικής κατάρτισης».
«Εμείς έχουμε φτιάξει ένα κυκλικό κτήριο, με την παιδική χαρά τοποθετημένη στο δώμα. Θέλουμε γενικότερα να δώσουμε αρκετό δημόσιο χώρο στην περιοχή, καθώς αντιληφθήκαμε ότι έχει αρκετή έλλειψη, αλλά και στα παιδιά θέλουμε να δώσουμε πάρα πολύ χώρο για παιχνίδι, διότι πιστεύουμε ότι είναι αυτό που χρειάζονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην πόλη», εξήγησε η φοιτήτρια αρχιτεκτονικής Κυράννα Φάρδη, τονίζοντας ότι η συμμετοχή στο συγκεκριμένο εργαστήριο, ήταν μία πολύ ωραία και δημιουργική εμπειρία.
Ο Ηλίας Νικολαΐδης και η ομάδα του, όλοι φοιτητές στο τμήμα αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ, πρότειναν ένα σύνολο από κτήρια, «το οποίο ουσιαστικά αρθρώνει ένα μικρό χωριό μέσα στο οικόπεδο της πρότασης, στην περιοχή της Χαριλάου, επειδή καταλάβαμε ότι η πόλη δεν είναι τόσο φιλική προς το παιδί, με τις μονότονες πολυκατοικίες, τους μικρούς δρόμους, τα στενά σοκάκια και τα αφιλόξενα πεζοδρόμια, ενώ το παιδί χαίρεται όταν θα πάει στο χωριό του. ‘Αλλωστε το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν να σχεδιάζουν τα παιδιά, είναι ένα σπιτάκι με μία οροφή. Αυτό θέλαμε κι εμείς να εισάγουμε στο δικό μας project, στο δικό μας σχεδιασμό, την έννοια του χωριού και της συμπερίληψης, έτσι ώστε με κάποιο τρόπο να κάνουμε το παιδί να θέλει να βρίσκεται στο νηπιαγωγείο, όσο θέλει να βρίσκεται και στο σπίτι του, δηλαδή να νιώθει οικία λες και είναι μέσα στο δωμάτιο του ή στη γιαγιά του στο χωριό».
