Η ιστορία του Amadou Diallo είναι της σειράς ‘Europe’s dreamers’ του Guardian και αποτελεί ένα παράδειγμα ψυχικής δύναμης, συνεχούς προσπάθειας αλλά και αισιοδοξίας.
Ο Diallo, 20 χρονών, έφτασε μόνος του στην Ελλάδα πριν από 4 χρόνια από τη Γουινέα. Το όνειρο του δεν ήταν να φύγει από την πατρίδα του. ‘Οταν πέθανε ο πατέρας τους, αυτός και ο μικρότερος αδελφός του, αναγκάστηκαν να ζήσουν με τη μητριά τους. Η γυναίκα αυτή πούλησε τα 2 παιδιά στον ιδιοκτήτη ενός ορυχείου χρυσού.
Την πρώτη φορά που προσπάθησε να αποδράσει, δεν τα κατάφερε και τιμωρήθηκε αυστηρά. Την δεύτερη φορά, όντας κλειδωμένος με άλλα παιδιά, άρχισε να φωνάζει ότι υπήρχε φωτιά και μόλις οι φύλακες ξεκλείδωσαν, ο ίδιος κατάφερε να αποδράσει. Πέρασε τα σύνορα με το Μάλι και ακολούθησε τον δρόμο προς την Τουρκία. Από εκεί πέρασε στην Λέσβο.
Ο 16χρονος, 2 μήνες μετά τη φυγή του από τη Γουινέα, έφτασε στην Αθήνα όπου και τον εντόπισαν από τη ΜΚΟ Home Project και τον έστειλαν σε ένα δικό τους ξενώνα για παιδιά. Επειδή ήταν ανήλικος, μπόρεσε και είχε μία καλύτερη αντιμετώπιση και δεν αναγκάστηκε να ζήσει στους δρόμους.
Αν και η σχολική χρονιά είχε ήδη αρχίσει, ο ίδιος αποφάσισε να εγγραφεί και να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες. Στην αρχή, ο Diallo ήταν ιδιαίτερα κλειστός αλλά στην πορεία και με τη βοήθεια ψυχολόγου προσαρμόστηκε και κοινωνικοποιήθηκε. Μάλιστα εκλέχτηκε πρόεδρος της τάξης του.
Στα τέλη Ιανουαρίου, ήταν προγραμματισμένη η επανεξάταση της αίτησης του για άσυλο. Η δικηγόρος του είχε συγκεντώσει ότι έγγραφο χρειαζόταν που να αποδεικνύει τις συνθήκες διαβίωσης του στη Γουινέα και την πορεία του στην Ελλάδα.
Αλλά δυστυχώς η απόφαση ήταν και πάλι απορριπτική. Ο Diallo δεν μπορούσε να το πιστέψει. Η Κουντούρη τον διαβεβαίωσε ότι θα έβρισκε μία λύση. ‘Εκαναν προσφυγή υποστηρίζοντας ότι η απόφαση είναι παράνομη και καταχρηστική. Μία τρίτη απόρριψη θα οδηγούσει σε απέλαση.
“Το να μην έχεις νόμιμα χαρτιά, σε κάνει να αισθάνεσαι σαν κακοποιός. Αλλά έμαθα να μην το βάζω κάτω. Συνέχισα το σχολείο κανονικά” λέει ο ίδιος. Η Αστυνομία τον σταμάτησε 2 φορές και τον άφησε χαριστικά να φύγει, όταν έδειξε την παλιά του ταυτότητα.
Εν τω μεταξύ όμως ο Diallo, έγινε δεκτός με 100% υποτροφία να σπουδιάσει πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι, σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Και πάλι όμως το άσυλο ήταν το μεγάλο εμπόδιο. Αν δεν κατάφερνε να το πάρει, δεν θα μπορούσε να εγγραφεί στο πανεπιστήμιο.
Η 21η Ιουλίου όμως ήταν η μεγάλη ημέρα για τον Diallo και για άλλους δύο ανηλίκους. Πήραν το πολυπόθητο άσυλο! Για την ιστορία, ο 2ος ανήλικος ήταν άριστος μαθητής και ο 3ος είχε εξαιρετικές αθλητικές επιδόσεις στο basket.
To να είσαι ξεχωριστός είναι κι αυτό ένα προσωπικό βάρος. Ασθάνεσαι τη διαρκή πίεση να αποδεικνύεις συνέχεια την αξία σου. ‘Οπως λέει ο ίδιος “Κάποτε ήθελα μόνο να είμαι ασφαλής. Τώρα θέλω κάτι περισσότερο από τη ζωή μου. ‘Εμαθα πια να μην τα παρατάω ποτέ”.
