Με μια ανάρτηση του στα social media o εκπαιδευτικός Μάριος Μάζαρης θίγει ένα ερώτημα που απασχολεί παρά πολλούς γονείς αλλά και παιδιά. “Έχω δικαίωμα να καλώ όποιον θέλω” όταν έρχεται η ώρα του πάρτι; Καλούμε όλα τα παιδιά στα πάρτι; Από την άλλη, όποιον θέλω δεν καλώ στο πάρτι μου; Πώς το βλέπουν τα παιδιά όταν δεν καλούνται όλα; Πώς νιώθουν;
Στην ανάρτηση αναφέρει τα εξής:
«Αυτές τις μέρες το ζήσαμε ξανά. Ένα πάρτι ενός παιδιού που δεν καλέστηκαν όλοι. Την πρώτη φορά δύο εβδομάδες πριν, δεν είπα κάτι. Τα παιδιά την ώρα του ‘Τι νέα’ άρχισαν να λένε πόσο ωραία πέρασαν στο πάρτι αυτό. Τους άφησα, είπαν, είπαν, παρατηρούσα τα υπόλοιπα.
Έβλεπα κάποια απορημένα βλέμματα, κάποια στενάχωρα. Όταν τελείωσε η κουβέντα, είπα στο κορίτσι που έκανε το πάρτι. Κατάλαβες ότι δεν ήταν πολύ ευχάριστο που συζητήθηκε τόσο πολύ σήμερα αυτό το πάρτι; Ναι, μου είπε, με το κεφάλι κατεβασμένο. Τους είχα πει κι εγώ να μην το συζητήσουν σήμερα. Άφησα τις μέρες να περάσουν. Aπό τη μία σκέφτομαι πάντα πως η ζωή είναι γεμάτη ματαιώσεις που οφείλουμε να αποδεχτούμε, από την άλλη θέλει χρόνο και τρόπο η προσπάθεια αυτή.
Ακριβώς μια εβδομάδα μετά, ζήσαμε το ίδιο σκηνικό: ένα άλλο πάρτι άλλου παιδιού. Πριν κάνουμε τον κύκλο συζήτησης, είπα στο παιδί που γιόρταζε ‘προσπαθήστε να μην κάνετε μεγάλη αναφορά στο πάρτι’. Ναι, κύριε, μου λέει το αγόρι, το σκέφτηκα κι εγώ. Την ώρα της κουβέντας, άρχισαν ένας ένας να λένε πόσο φανταστικά πέρασαν. Το αγόρι που γιόρταζε, αγχωνόταν πιο πολύ από μένα, ίδρωνε και στενοχωριόταν. Δεν είναι σωστό, τους είπε. Κι εκεί, έγινε η έκρηξη. Δεν κατάλαβα, λέει ένα άλλο αγόρι. Δεν έχουμε δικαίωμα να καλούμε όποιον θέλουμε στα πάρτι μας; Αφού δεν έχουμε λεφτά να τους καλέσουμε όλους, καλούμε τους φίλους που είμαστε πιο κοντά, είναι λάθος; Μέχρι εκεί σεβαστό, πήρα όμως τον λόγο.
Είπαμε για τη διαφορά ”έχω δικαίωμα να καλώ όποιον θέλω’ από το ‘τρίβω στα μούτρα των υπολοίπων ότι δεν τους κάλεσα’. Εκεί κι αν ειπώθηκαν πολλά. Θυμήθηκαν πάρτι που δεν είχαν καλεστεί, καταπιεσμένα παράπονα, δάκρια, απορίες. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δε με συμπαθούσες, γιατί δε με καλούσες’.
Έβλεπα πάνω στα θρανία των άλλων προσκλήσεις για πάρτι και ποτέ στο δικό μου, λέει ένα κορίτσι. Δεν μπορώ όμως να μοιραστώ τη χαρά μου για κάτι που έζησα; Ο αντίλογος. Μήπως όμως αυτή η χαρά να μοιραστεί σε όποιον σε ρωτάει, γιατί πληγώνει κάποιους άλλους; Η άλλη ερώτηση.
Εμένα αυτό με πονάει κύριε, είπε ένα κορίτσι. Όχι που δεν με καλούν, αλλά που νιώθουν την ανάγκη να μιλήσουν τόσο πολύ για αυτό μπροστά μας μετά. Η αλήθεια είναι αυτή. Ότι έχεις δικαίωμα να καλείς, να επιλέγεις, αλλά να σκέφτεσαι και με ποιους μοιράζεσαι μετά. Λέγεται διακριτικότητα. Λέγεται σεβασμός. Αν δε σε θέλω στη χαρά μου μαζί, να μη σε γεμίσω πληροφορίες για το τι έχασες. Εκτός αν μου τις ζητήσεις ή το κάνω απλά. Ήρεμα, φιλικά. Κάνοντάς σε μία αγκαλιά. ‘Ξέρεις, δε σε κάλεσα, αλλά είσαι φίλος μου. Δεν έχω κάτι μαζί σου. Ή αν έχω, ευκαιρία να το συζητήσουμε και να το αφήσουμε πίσω’».
