H Google στο σημερινό της doodle τιμάει τον Ιταλό συγγραφέα παιδικών βιβλίων, Τζάνι Ροντάρι.
Ο Τζιάνι Ροντάρι γεννήθηκε στο Πιεμόντε το 1920 και πέθανε στη Ρώμη το 1980. Eργάστηκε για αρκετά χρόνια ως δάσκαλος, αλλά ασχολήθηκε κυρίως με τη δημοσιογραφία, την οποία υπηρέτησε ως διευθυντής εφημερίδων και περιοδικών. Το 1944 εντάχθηκε στο Κομουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας. Βέβαια, η ιδιότητα με την οποία έγινε γνωστός τόσο στη χώρα του όσο και διεθνώς είναι αυτή του συγγραφέα παιδικών βιβλίων.
Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε ολόκληρο τον κόσμο (πολλά από αυτά κυκλοφορούν και στα ελληνικά) και έχουν διαβαστεί από εκατομμύρια παιδιά. Το 1970 του απονεμήθηκε το βραβείο Άντερσεν, η μεγαλύτερη διάκριση διεθνώς για συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας.
Το πρώτο του βιβλίο ήταν το «Il libro delle filastrocche» (The Book of Rhymes, 1950), το οποίο περιείχε απίθανους κωμικούς στίχους, ενώ το δεύτερο, που τον έκανε και ευρύτερα γνωστό, το «Il Romanzo di Cipollino» (1951), χρησιμοποιούσε τη φαντασία ως μέθοδο αντιμετώπισης των πολιτικών και κοινωνικών δεινών του χρόνου. Το βιβλίο αυτό έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά με τον τίτλο «Ο Κρεμμυδάκης», από τις Εκδόσεις Κέδρος.
«Η γραμματική της Φαντασίας», περιγράφει μιααντισυμβατική μέθοδο διδασκαλίας, που τα παιδιά προσεγγίζουν τη γλώσσα και το σχολείο μέσα από φανταστικές ιστορίες και παραμύθια που δημιουργούν τα ίδια.
Το έργο του παραμένει πρωτοποριακό και μοντέρνο, γεμάτο αγάπη για τα παιδιά και πλούσια νοήματα ….
«Γεγονός είναι ότι στο σχολείο διαβάζουν τα κείμενα για να τα κρίνουν και να τα ταξινομήσουν και όχι για να τα καταλάβουν. Το κοσκίνισμα της “ορθότητας” συγκρατεί και αξιοποιεί τα χαλίκια, αφήνοντας το χρυσό να περάσει…»
«Το παιχνίδι αποδίδει απείρως περισσότερο αν το χρησιμοποιούμε για να ευχαριστήσουμε το παιδί, να του παρουσιάσουμε ένα μέλλον με ικανοποιήσεις και ανταμοιβές, λέγοντάς του το σαν παραμύθι. Ξέρω καλά ότι το μέλλον δεν θα είναι σχεδόν ποτέ ωραίο σαν το παραμύθι. Δεν είναι όμως αυτό που μετράει. Ωστόσο, είναι ανάγκη το παιδί να κάνει προμήθειες αισιοδοξίας και εμπιστοσύνης, για να προκαλέσει τη ζωή. Και μετά, μην παραβλέπουμε την παιδαγωγική αξία της ουτοπίας. Αν δε ελπίζαμε, σε πείσμα όλων, σε έναν καλύτερο κόσμο, ποιος θα μας υποχρέωνε να πάμε στον οδοντίατρο;»
«Εχθρός της σκέψης είναι η πλήξη. Αν όμως καλέσουμε τα παιδιά να σκεφτούν τι θα συνέβαινε αν, η Σικελία έχανε τα κουμπιά της, είμαι έτοιμος να στοιχηματίσω όλα μου τα κουμπιά ότι δεν θα έπλητταν».
«Τα παραμύθια χρησιμεύουν στα μαθηματικά όπως τα μαθηματικά χρησιμεύουν στα παραμύθια. Χρησιμεύουν ακριβώς επειδή φαινομενικά δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, όπως η ποίηση και η μουσική, όπως το θέατρο ή ο αθλητισμός (όταν δεν γίνονται επιχείρηση). Χρησιμεύουν στον ολοκληρωμένο άνθρωπο.»
