Τα αγόρια συχνά λαμβάνουν λιγότερη συναισθηματική φροντίδα ή ενθάρρυνση να εκφράζουν συναισθήματα, σε σχέση με τα κορίτσια.
Τα αγόρια μεγαλώνουν σε ένα πολιτισμικό πλαίσιο που συχνά τους μαθαίνει ότι η ευαλωτότητα, η θλίψη ή η ανάγκη για υποστήριξη είναι «αντι-ανδρικά» χαρακτηριστικά.
Αυτό ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία:
-
Οι ενήλικες είναι πιο πιθανό να παρηγορήσουν ένα κορίτσι που κλαίει, ενώ ένα αγόρι μπορεί να λάβει σχόλια του τύπου «μην κλαις», «να είσαι δυνατός».
-
Τα αγόρια ενθαρρύνονται να είναι «ανθεκτικά» και «σκληρά», αλλά αυτό συχνά σημαίνει ότι καταπνίγουν τα συναισθήματά τους αντί να τα επεξεργάζονται.
-
Έρευνες δείχνουν ότι οι άντρες είναι λιγότερο πιθανό να αναζητήσουν ψυχολογική βοήθεια, ακόμα κι όταν τη χρειάζονται.
Αυτή η κοινωνική πίεση έχει επιπτώσεις:
-
Υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης που εκδηλώνεται ως θυμός ή απομόνωση.
-
Υπερβολική έκφραση μέσω βίας, εθισμών ή αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών.
-
Έλλειψη συναισθηματικού λεξιλογίου, που δυσκολεύει την ουσιαστική επικοινωνία.
Μελέτες
Μια μελέτη του 2016, βασισμένη σε εκτενή δεδομένα από τις ΗΠΑ, τον Καναδά και το Ηνωμένο Βασίλειο, έδειξε ότι οι γονείς – τόσο οι μητέρες όσο και οι πατέρες – περνούσαν περισσότερο χρόνο διαβάζοντας, τραγουδώντας και λέγοντας ιστορίες στις κόρες τους, σε σχέση με τους γιους τους, από τη βρεφική μέχρι την προσχολική ηλικία.
Αντίστοιχα, το 2013, οι οικονομολόγοι Marianne Bertrand και Jessica Pan μελέτησαν δεδομένα από πάνω από 20.000 παιδιά που ξεκίνησαν το νηπιαγωγείο το 1998 στις ΗΠΑ. Διαπίστωσαν ότι οι γονείς αισθάνονταν πιο συνδεδεμένοι συναισθηματικά με τις κόρες τους από ό,τι με τους γιους τους και ότι πιο συχνά δήλωναν πως δεν είχαν χρόνο να παίξουν με τα αγόρια τους.
Άλλη μελέτη του 2006 βρήκε ότι οι μητέρες αλληλεπιδρούσαν συχνότερα με τις κόρες τους σε σύγκριση με τους γιους τους κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Το 2017, μια έρευνα έδειξε πως οι πατέρες έδειχναν λιγότερη προσοχή και ανταπόκριση προς τους γιους τους, ενώ όταν μιλούσαν στα παιδιά τους, χρησιμοποιούσαν περισσότερο συναισθηματική γλώσσα με τα κορίτσια και πιο ανταγωνιστικό ή επιτευγματοκεντρικό λόγο με τα αγόρια.
Αν και κανένας γονιός δεν μπορεί να είναι τέλειος, η στάση μας απέναντι στα αγόρια έχει σημασία – ιδιαίτερα στο πώς ανταποκρινόμαστε στις συναισθηματικές και αναπτυξιακές τους ανάγκες.
Τα αγόρια είναι πιο ευαίσθητα και συναισθηματικά εύθραυστα
Η δημοσιογράφος Ruth Whippman, στο βιβλίο της Boymom, επισημαίνει ότι τα αγόρια, πέρα από τα στερεότυπα της επιθετικότητας ή της αταξίας, είναι συχνά πιο ευαίσθητα και συναισθηματικά εύθραυστα.
Ο παιδοψυχίατρος Sebastian Kraemer είχε γράψει ήδη από το 2000 ότι τα αρσενικά είναι βιολογικά πιο ευάλωτα από τα θηλυκά ήδη από την εγκυμοσύνη.
Φυσιολογικά, τα αγόρια γεννιούνται αναπτυξιακά περίπου έναν μήνα πίσω σε σχέση με τα κορίτσια και δυσκολεύονται περισσότερο στη διαχείριση των συναισθημάτων τους – κάτι που γίνεται χειρότερο όταν οι γονείς, συνειδητά ή ασυνείδητα, παραμελούν τις συναισθηματικές τους ανάγκες.
Έρευνες έχουν δείξει, για παράδειγμα, ότι τα αγόρια από φτωχές ή μονογονεϊκές οικογένειες έχουν χειρότερες ακαδημαϊκές επιδόσεις και περισσότερες δυσκολίες στη συναισθηματική ρύθμιση σε σχέση με τα κορίτσια στις ίδιες συνθήκες.
Αυτό είναι κρίσιμο, γιατί τα προβλήματα αυτά μπορεί να συνεχιστούν και στην ενήλικη ζωή, επηρεάζοντας όχι μόνο τους ίδιους αλλά και τους γύρω τους.
Τα αγόρια πρέπει να αντιμετωπίζονται ως πλήρως ανθρώπινα όντα
Ο Kraemer επεσήμανε ότι οι άνδρες έχουν περισσότερες πιθανότητες από τις γυναίκες να αναπτύξουν διαταραχές συμπεριφοράς, όπως ψέματα, επιθετικότητα ή βανδαλισμό.
Αυτά τα προβλήματα θα μπορούσαν εν μέρει να είχαν αποφευχθεί, αν οι γονείς είχαν συνειδητοποιήσει την ευαισθησία των αγοριών και είχαν προσαρμόσει τον τρόπο που τα φροντίζουν. Όπως είπε ο ίδιος το 2019 στη Βρετανική Βουλή, δεν υποστήριξε ότι τα αγόρια πρέπει να μεγαλώνουν σαν κορίτσια, αλλά ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται ως πλήρως ανθρώπινα όντα.
