Η πρόσφατη προβολή σε σχολείο, της βραβευμένης ταινίας μικρού μήκους Shower Boys – Kortfilm/Short film του Christian Zetterberg απασχόλησε ποικιλοτρόπως τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, αποκαλύπτοντας – στις περισσότερες περιπτώσεις- ένα στρεβλό πρίσμα που προτιμά να υποκύψει στην σκανδαλοθηρία παρά να δώσει βήμα για εποικοδομητικό, απαραίτητο διάλογο.
Η Κέλλυ Μωραΐτη, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συνεργάτιδα του Athens International Children’s Film Festival, παρακολούθησε τη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία του Κρίστιαν Ζέτερμπεργκ και καταθέτει την επιστημονική της άποψη:
«Στον απόηχο του θορύβου που προκάλεσε η προβολή της ταινίας σε μια σχολική αίθουσα, οι συζητήσεις περιορίζονται στην καταλληλότητά της για παιδιά δημοτικού. Σε επίπεδο περιεχομένου, πρόκειται για μια ταινία που αποτυπώνει με καθαρό, και απαλλαγμένο από στερεότυπα, τρόπο την πολυπλοκότητα του να μεγαλώνει ένα αγόρι και να διαμορφώνει την ταυτότητα του φύλου του. Μέσα από μια ασφαλή σχέση, όπως η φιλική, μπορεί να αναρωτηθεί, να εξερευνήσει και να δοκιμάσει μερικά από τα πιο κοινά στερεότυπα για το τι σημαίνει “να είσαι αγόρι”. Σε αυτό το επίπεδο, τίποτα από όσα θίγει η ταινία αυτή δεν είναι ακατάλληλο ή αταίριαστο για να προβληθεί σε παιδιά που η διεργασία αυτή ήδη τα αφορά…
Ταυτόχρονα, η διάθεση ενός “κατάλληλου” υλικού δεν αποτελεί επαρκή προϋπόθεση για τη χρησιμοποίηση του, χωρίς πρόσθετα κριτήρια. Η έννοια της καταλληλότητας αφορά στη δυνατότητα επεξεργασίας, γνωστική και συναισθηματική, του υλικού από τα παιδιά/εφήβους. Και αυτή τη δυνατότητα, με τις όποιες ατομικές διαφορές, ανά ηλικιακή ομάδα, μπορεί με μεγαλύτερη ασφάλεια να την πιστοποιήσει ένας ειδικός σε θέματα αναπτυξιακής ψυχολογίας, κατά τη συμμετοχή του στη διαδικασία επιλογής του εκπαιδευτικού υλικού. Η ύπαρξη μιας ομάδας επαγγελματιών που συνεργάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται αποτελεί αναμφισβήτητα μια σημαντική παράμετρο ασφαλείας.
Αυτό, ωστόσο, που με αφορμή αυτή την ταινία αναδείχθηκε περισσότερο είναι η έλλειψη μιας φιλοσοφίας υποστηρικτικής στην προσέγγιση περισσότερο σύνθετων θεμάτων μέσα από τις προβολές ταινιών. Η κινηματογραφική εκπαίδευση των εκπαιδευτικών, τόσο στις καλλιτεχνικές, όσο και τις ψυχολογικές παραμέτρους των ταινιών, είναι αναπόσπαστο μέρος της προσπάθειας να αξιοποιηθούν τόσο σημαντικά εργαλεία στο άνοιγμα ενός διαλόγου με τα παιδιά. Η απουσία αυτής της φιλοσοφίας, μέρος της οποίας είναι και η προετοιμασία όλου του συστήματος (παιδιών & ενηλίκων) να υποδεχτούν μια δύσκολη θεματική, αντανακλάται σε όλες τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν.
Η έμφαση στο αν η ταινία έπρεπε ή όχι να προβληθεί, απλώς αναπαράγει στερεότυπα και απομακρύνει από την ανάδειξη των προϋποθέσεων εκείνων που καθιστούν τις κινηματογραφικές προβολές ένα εξαιρετικό μέσο επικοινωνίας και διαλόγου με τα παιδιά.»
